ANNA PŁONKA – anglista
Pracuje w SSP nr 1 w Krakowie od 1997 r.

Istniejemy w wielu wymiarach. W tylu, ilu jest ludzi, w których sercach zostawiliśmy swój ślad. Dziś spotykam się twarzą w twarz z moimi uczniami, jutro oni poniosą ze sobą cząstkę mojego jestestwa dokądkolwiek pójdą. Bardzo chciałabym, by to co pozostaje po mnie w innych ludziach, służyło ich wzrastaniu w mądrości, świadomości, odpowiedzialności.
Nastolatki, to ludzie szczególnie wrażliwi, to piękne istoty, pełne życia, pasji i nieposkromionych emocji. Jestem uprzywilejowanym obserwatorem tych zmian, owego przeobrażenia, które w nich następuje i za każdym razem ten proces mnie nieskończenie fascynuje.
Towarzyszenie. Tak postrzegam swoją rolę, w tym czuję się dobrze, żadnych reflektorów, pierwszego planu, okładki. Lubię być wśród, a nie na czele (przepraszam wszystkich dyżurnych za ciągłe przestawianie ławek, bym mogła usiąść między wami). Niezwykłe wydaje mi się współuczestniczenie we wszystkim, co się wydarza. Staję się ubogacona wielokrotnością przeżyć i różnorodnością osobowości. Czuję się poszukiwaczem talentów, nieuświadomionego potencjału, nowych, nieodkrytych możliwości – to ma dla mnie sens, daje mi siłę. Jestem dumna z moich uczniów, wszystkich ich sukcesów i zaskakujących postępów. Podziwiam szczególnie tych, którzy mozolnie, mimo porażek, dążą do celu, szanuję ich determinację i niezłomną wolę, by sprostać wymaganiom.
Konsekwencja – ktoś mógłby stwierdzić, że to moje motto. Być może. Choć nie to mną kieruje. Stałość i przewidywalność, może trochę nudne, ale jestem pewna, że to one właśnie dają przestrzeń dla tego, co twórcze i nieograniczone. Tylko wtedy dziecko może się bezpiecznie rozwijać, otwierać na nowe doświadczenia i w pełni wykorzystywać swój potencjał. A skoro dobro dziecka jest wartością nadrzędną, stąd więc wynika i konieczna konsekwencja.
Motywowanie – w jego doniosłość głęboko wierzę, dzieci są w stanie osiągnąć wszystko, wiele razy mi to udowodniły, wystarczy tylko je zachęcić lub samemu dawać przykład – to jednak najbardziej wymagająca część. Staram się, ale …, niestety muszę owo „ale“ dodać – choć to dzięki niemu, ciągle odczuwam nieodpartą potrzebę ulepszania siebie i wszystkiego wokół. Mogłabym robić w życiu różne rzeczy, nawet pomachać jakimś innym dyplomem, jednak to właśnie bycie nauczycielem postrzegam jako szczególną odpowiedzialność przed Bogiem i przed ludźmi, przywilej, za który jestem wdzięczna każdego dnia.